Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στη διαδηλώση για τα νοίκια και τη στέγαση την Παρασκευή 26/6, 19:00, πλατεία Βικτωρίας.

Στεκόμαστε μαζί απέναντι στους ιδιοκτήτες

Η βιομηχανία των ακινήτων για τον ελλαδικό χώρο είναι μία αγορά ιδιαίτερα κερδοφόρα, πόσο μάλλον αν συνυπολογίσουμε το ρόλο και την επίδραση του AirBnB. Από τη μικρή ιδιοκτησία και την ιδιοκατοίκηση, μέχρι τα μεγάλα μεσιτικά και τις τεράστιες κατασκευαστικές, το real estate αποτελεί έναν κλάδο του κεφαλαίου στην ελλάδα με βαρύνουσα σημασία.

Η ιδιοκτησία και το ενοίκιο διαπλέκονται άμεσα και δημιουργούν ζητήματα που καταλαμβάνουν ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα άτομα είναι στο ενοίκιο ή ωθούνται σε αυτό. Το ενοίκιο, που φεύγει από τον μισθό μας εν μία νυκτί, αποτελεί και το μεγαλύτερο του κομμάτι. Ενώ οι μισθοί μειώνονται σταθερά, τα χρήματα που απαιτούνται για την πληρωμή της στέγης μας και την κάλυψη άλλων βασικών μας αναγκών έχουν αντίθετη κατεύθυνση, προς τα πάνω!

Η σύνδεση του μισθού μας – όσων παίρνουμε – με το ενοίκιο είναι μία σύνδεση αναπόφευκτη. Όσοι και όσες δεν κατέχουμε τίποτα στο «όνομα» μας, δουλεύουμε ένα μεγάλο κομμάτι του μήνα μόνο και μόνο για το ενοίκιο του σπιτιού που μένουμε. Μιλάμε για τους μισθούς μας, των εργαζόμενων φοιτητριών, των απλήρωτων ντελιβεράδων, των υποπληρωμένων μεταναστριών οι οποίοι έτσι και αλλιώς είναι πενιχροί. Συμπεραίνουμε δηλαδή ότι πέρα από το αφεντικό μας, που παίρνει τα μέγιστα δυνατά από εμάς, έχουμε ένα δεύτερο αφεντικό πάνω από το κεφάλι μας – τον ιδιοκτήτη του σπιτιού μας. Οι ιδιοκτήτες, δεν υπολογίζουν εάν έχουμε υποστεί μειώσεις/απολύσεις κτλ, πιέζουν για καταβολή ενοικίου στην ώρα του, ακόμη και αύξησή του, και δημιουργούν ένα επιπλέον ασφυκτικό περιβάλλον που πρέπει να παλέψουμε.

Το γεγονός επίσης ότι η διαδικασία για να νοικιάσουμε ένα σπίτι έχει γίνει ακόμα πιο απαιτητική ως προς τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούμε, δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την πρόσβαση στη στέγη για χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες. Ο γραφειοκρατικός λαβύρινθος είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία του κράτους. Πετάει χιλιάδες μετανάστριες στο δρόμο, όταν δεν τα/τις κλείνει στα κέντρα κράτησης, ενώ κρατάει μόνιμα ανοιχτή την δίοδο προς κάθε εκμετάλλευση. Είναι ενδεικτικό ότι μετανάστ(ρι)ες που δεν τους παρέχεται ΑΜΚΑ αδυνατούν, όχι μόνο να έχουν πρόσβαση στην υγεία, αλλά και να συνάψουν συμβόλαιο σπιτιού.

Γι’ αυτό το λόγο αρκετές φορές αναγκάζονται να καταφεύγουν σε «μαύρα» μισθωτήρια που συνήθως έχουν να κάνουν με τα υπόγεια διαμερίσματα της μητρόπολης ή ακόμα παραπέρα σε διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης (AirBnB) ή ξενοδοχεία. Η συνθήκη αυτή, αόρατη από την μια πλευρά και κοινό μυστικό από την άλλη, διευκολύνει κατά βάση τους ιδιοκτήτες που μπορούν, πέρα από το να μην φορολογείται το κέρδος τους, να χρησιμοποιούν διάφορους εκβιασμούς, από την απειλή της έξωσης έως και την απειλή των μπάτσων.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη πολλά σπίτια διαπραγματεύονται, αρνούνται ή αδυνατούν να πληρώσουν εκ των πραγμάτων το νοίκι τους. Κομμάτι αυτού που περιγράφουμε είμαστε και εμείς, που αντιλαμβανόμενοι/ες ότι αυτά τα προβλήματα αγγίζουν τον καθένα και καθεμία από μας – ότι δεν αφορούν το κάθε σπίτι μεμονωμένα – έχουμε επιλέξει να τα αντιμετωπίσουμε συλλογικά. Θεωρούμε ότι για να καταφέρουμε να απαντήσουμε συνολικά στο ζήτημα του ενοικίου, οφείλουμε να συλλογικοποιήσουμε ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις μας και να τις οργανώσουμε σε μια προοπτική μόνιμης και αξιοπρεπούς στέγης για όλα μας, ντόπιες και μετανάστριες. Στεκόμαστε δίπλα το ένα στο άλλο απέναντι σε κάθε εκβιασμό και απόπειρα έξωσης.

Ούτε εξώσεις – ούτε απειλές για τους ενοικιαστές

Καμία έξωση μεταναστριών από τις κατοικίες τους

Μόνιμη και αξιοπρεπής στέγη για όλους και για όλες

Διαδήλωση: Παρασκευή 26/6/20, Πλατεία Βικτωρίας, ώρα 19:00

*Që nga fillimi i Prillit, disa shtëpi në Athinë kemi dalë në grevë ndaj pagesës së qirasë për arsyet e mëposhtme. Dëshirojmë që rrjeta e grevës të zgjërohet kudo që është e mundshme.

Këtë periudh pandemia e koronavirusit ka monopolizuar interesin e të gjithëve meqënëse masat e shteteve për parandalimin e tij, sado që na e mbushin mëndjen apo jo, kanë krijuar një gjendje mbytëse në jetën tonë. Slogani i kohës është “qëndroni në shtëpi” dhe politikanët na sigurojnë se nëse do “qëndrojmë” mbrënda ç’do gjë do shkojë mbarë.

Sidoqoftë, ne e dimë shumë mirë që ky slogan nuk i përshtatet të gjithëve. Nuk i përshtatet emigrantëve dhe emigranteve të grumbulluar në kampe përqëndrimi, të burgosurve që janë në burgje, në spitale psikiatrike dhe në azile pleqsh. Akoma dhe të pastrehët dhe të varurat nga droga, gratë që përjetojnë dhunë brënda familjes ose dhunë me bazë gjinore prandaj dhe shtëpia për ato nuk është një “strehë e sigurt”. Si ashtu dhe studentët që janë dëbuar nga shtëpitë e tyre studentore. Gjithë këto të mësipërt janë vetëm disa nga subjektet të cilët mbeten të padukshëm kështu që izolohen dhe braktisen deri në vdekje pa qënë, domosdoshmërisht, të rrezikuar nga virusi.

Dhe pastaj jemi dhe ne, të papunët dhe punëtorët, vendaset dhe emigrantët, që kishim fatin të kemi sigurim shoqëror dhe shëndetësor nga puna (ènsima) (akoma dhe kur ne punojmë kohë të plotë por punëdhënësi deklaron sigurim me kohë të pjesëshme (gjysëm ènsima)), si ashtu të tjerët dhe të tjerat që kemi punuar pa kontratë pune që domethënë jo të deklaruar dhe pa sigurim shoqëror dhe shëndetësor nëpër punë siç janë kujdesja e fëmijëve ose pastrimi i shtëpive, etj. Të gjithë ne mbetëm papunë brenda një nate. Për shumicën prej nesh nuk na ofrohet asnjë mbështetje, në të njëjtën kohë që qiraja, dhe “detyrime” të tjera mujore, siç janë faturat e dritave dhe ujit, fatura që kanë të bëjnë me shpenzimet e përbashkëta të ndërtesës ku banojmë (kinóhrista) ose me shpenzimet e ngrohjes vazhdojnë të vijnë pa marr parasysh nëse kemi mundësi ti përballojmë ekonomikisht.

Është e qartë se ne nuk mund ta lëmë jetën tonë në duart e shtetit. Masat për parandalimin e përhapjes së koronavirusin kanë ardhur dhe do mbeten, dhe na kanë tashmë shterruar ekonomikisht. Mos, vallë ,erdhi koha të refuzojmë pagesën e qirasë së banesës tonë?

Grevë qirash – Ulje qirash – Refuzim pagesash

Ne jetojmë në qytet dhe paguajmë qiranë. Shuma që harxhojmë për qiranë është një sasi jo e drejtë parash në krahasim me rrogat tona – nëse paguemi – këtu dhe shumë vite. Në fakt, ne japim përqindjen më të madhe të parave që fitojmë, nga punë muti që bëjmë, për shtëpinë ku duhet të jetojmë. Për ne, është shtëpia jonë e parë dhe e vetme dhe kështu nuk jemi në të njëjtin pozicion me pronarët, pasi këto shtëpi zakonisht janë për ata një pronë e tepërt nga e cila kanë fitim.

Kjo është e mjaftueshme për të refuzuar pagesën e qirasë tonë me çdo mënyrë që mund të mendojmë, dhe ti komunikojmë qëllimin tonë pronarëve në çdo mënyrë që dëshirojmë. Sigurisht nuk kemi iluzione nëse pronarët mund të na detyrojnë të mos “qëndrojmë në shtëpi” duke na hequr prej saj. Për këtë arsye, ne nuk duhet të qëndrojmë vetëm, por përkudrazi të mundohemi ta përballojmë sëbashku. Kështu që komunikojmë me komshijtë në pallatin dhe në lagjen ku banojmë si ashtu dhe me miqtë dhe shoqet tona. I njoftojmë për këtë përzgjedhje që kështu të japim zgjidhje dinamike për çështjen e strehimit tonë. Kontaktojmë me njerëz të tjerë në lagjet tona, të cilët refuzojnë pagesën e qiras. Mos lëmë vetëm asnjërën dhe asnjërin në distopinë që jetojmë tani dhe do jetojmë kur/nëse gjëndja aktuale do përfundoj. Të bëjmë problemet tona të dukshme dhe të përbashkojmë refuzimet tona.

Mbajmë qiranë tonë për muajt e ardhshëm, dhe organizohemi për të luftuar për jetën tonë

Vëndbanim i përhershëm dhe dinjitoz për të gjithë

Call for rent strike!
Κάλεσμα σε απεργία ενοικίου!
Thirrje për grevë qirash!
Appel à une grève de loyer!
فراخوان برای اعتصاب اجاره خانه!
دعوة للاضراب عن دفع الايجار!

norent_19@riseup.net

teksti në format .pdf

* A partir du début d’avril certains locataires_rices à Athènes nous allons descendre en grève de loyer pour les raisons expliquées ci-dessus et en voulant élargir notre réseau là ou c’est possible.

On traverse un période qui est monopolisée par la pandémie du coronovirus, étant donnée que les mesures contre le virus, qu’on soit convaincu de leur nécessité ou non, créent une asphyxie à nos vies. Le mot d’ordre de notre époque est «on reste a la maison» et nos oppresseurs nous assurent qui si on respecte ça tout va bien ce passer.

Mais nous savons très bien que dans ce mot d’ordre pas tout le monde peut trouver ça place. Les migrant_es entassé_es dans des camps de concentration, les détenu_es et enfermé_es aux prisons, aux hôpitaux psychiatriques et maisons de retraites, les chômeurs_euses et toxicaux, les femmes qui sont sujettes à la violence domestique ou juste la violence genrée, et pour lesquelles la maison n’est pas un « refuge », les étudiant_es dans les foyers qui sont viré_es de leurs chambres… tout ceux-là  ne sont que certains parmi les gens qui sont invisibilisés, jetés à la marge de l’ isolation et de la mort, sans qu’ils soient forcement menacé_es par le virus.

Et en plus il y a nous tous, chômeurs et travailleuse, des locaux et des migrantes, ceux et celles qui avaient la chance de travailler légalement, même si il ne déclaraient que quelques heures de leur vrai travail. D’autres travaillaient au noir dans des postes comme le baby-sitting ou le nettoyage de maisons et nous nous sommes trouvé_es au chômage du jour au lendemain. Pour la plus part d’entre nous il n’y a aucune aide financière de prévue, tandis que le loyer et tout le reste de nos « obligations », comme les factures d’eau et d’électricité ou le chauffage, continuent sans prendre en compte si nous pouvons les payer ou non.

Il est clair que nous ne pouvons pas confier nos vies à l’État. Les «  mesures » contre le virus sont venues pour rester, et ils nous ont déjà économiquement épuisé. Peut être alors que l’heure est venue pour faire une grève de loyer.

Grève de loyer – Autoréduction – Négation de payer

Nous vivons dans la ville et nous payons notre loyer. Ça fait des années que la somme qu’on donne pour notre loyer est trop grande comparée à nos salaires – si on en a un. En réalité on donne pour le loyer la plus grande part de l’argent qu’on touche, par les boulots de merde qu’on fait. Pour nous c’est le premier et unique domicile et nous ne sommes pas à la même position que nos propriétaires, vues que d’habitude eux ils louent leur deuxième ou troisième maison pour faire du profit.

Ceci est suffisant pour qu’on nie de payer notre loyer. Chaque maison, avec les moyens qu’elle choisie et les façons qu’elle a pour communiquer avec ses propriétaires. Bien sur, nous n’avons pas des doutes que les propriétaires peuvent nous obliger de « ne pas rester à la maison », en nous expulsant. C’est pour ça qu’on ne reste pas seul_es. On ne reste pas isolé_es.

Il faut qu’on communique le choix de la grève de loyer dans nos immeubles, nos quartiers, parmi nos ami_es, afin de donner des solutions dynamiques à la question de l’habitat. On vient en contact avec d’autres foyers dans nos quartiers qui font des autoréductions. On ne laisse personne seul_e dans cette dystopie qu’on est en train de vivre, mais aussi dans celle qui viendra dans le futur, quand/si la cette situation se termine. On visibilise nos problèmes et on collectivise nos négations.

On garde notre loyer pour vivre les mois à venir, et on s’organise pour défendre nos vies

Un habitat permanent et digne pour tous et toutes

Call for rent strike!
Κάλεσμα σε απεργία ενοικίου!
Thirrje për grevë qirash!
Appel à une grève de loyer!
فراخوان برای اعتصاب اجاره خانه!
دعوة للاضراب عن دفع الايجار!

norent_19@riseup.net

le texte au format .pdf

* since the beginning of April some houses in Athens have moved on to a rental strike having on mind the following reasoning so as to expand this network wherever it is possible

We are in the middle of a period where the pandemic of the covid-19 is the only thing of interest to everyone as the control measures taken to combat it (whether they are convincing or not) create a suffocating condition in our lives. The main slogan of that period is “stay_home” and the politicians reassures us that if we obey, everything will be just fine.
But, we know very well that this slogan doesn’t concern all of us. Migrants that are stowed away at concentration camps, prisoners in jails or in psychiatric hospitals, residents of nursing homes, homeless people and drug addicts, women that suffer domestic or sexist violence (where the house is not a “safe shelter”), college students residing at student residences are forced to leave their rooms, those are only some of the people that they remain in obscurity and they are thrown away to the margin of isolation and death, without necessarily meaning that their main threat is catching the virus.
And on top of that here we are as well, the long term unemployed or the employees, locals and migrants that had the luck to have work insurance (in some cases our working hours were not fully declared, maybe half or even less), some others used to work completely undeclared in jobs, without health insurance, such us childcare or housekeeping, etc. and then we were suddenly left jobless overnight. For the majority of us no state support is provided, meanwhile the rents and all the other financial “obligations”, such as bills of public utilities (electricity, etc.), shared debts of apartment building tenants, the apartment’s central heating bills, all these are still running without taking into consideration if we can cope with them. But no matter what, we are not left alone, we won’t be isolated!
It is crystal clear that we cannot trust the government with our lives. The measures taken to fight back the covid-19 are here to stay for a long time and they have already exhausted us financially. Maybe the time has come to fight back the rental!

Rent strike – Rent Reduction – Refusal of Payments

We live in this city and we pay our rent. The money that we spend on the rents has been disproportionate to our wages –if we take any wages at all- for some years now. Basically, we spend most of the money that we earn on the rent, doing awful jobs, in order to remain in our houses. For us, those houses are the only and first residence and thus we are not at all in the same position with the landlords as these houses are usually a surplus so they can make a profit out of them. That is a sufficient reason for us to refuse to pay our rent by whatever means we think best, communicating it to the owners in any way we want. But of course we don’t have illusions about whether the landlords can make us not to “stay_home”, by evicting us from it. That’s why we must stay together.
We spread around our apartment building, our neighborhood and our friends this choice in order to give dynamic solutions to the issue of our housing. We come in contact with other homes that are refusing to pay in our neighborhoods. We will leave no one alone, not only in the dystopia we live in these days, but also in the one we will live in the future, whenever/if this condition ends. We make our problems visible and we collectivize our refusals.

Instead of paying our rent we choose to keep our money
so we can live the next months and we organize ourselves to defend our lives
Permanent and decent residence for all

Call for rent strike!
Κάλεσμα σε απεργία ενοικίου! Thirrje pr grev qirash!
Appel à une grève de loyer!
فراخوان برای اعتصاب اجاره خانه!
دعوة للاضراب عن دفع الايجار!
norent_19@riseup.net

The text in .pdf form

* Από τις αρχές Απρίλη μερικά σπίτια στην Αθήνα προχωρήσαμε σε απεργία ενοικίου με το παρακάτω σκεπτικό με σκοπό να διευρυνθεί το δίκτυο όπου είναι δυνατόν.

Διανύουμε μία περίοδο που η πανδημία του κορωνοϊού έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον όλων, καθώς τα μέτρα καταπολέμησής της, είτε μας πείθουν – είτε όχι, δημιουργούν μία ασφυκτική συνθήκη στις ζωές μας. Το σλόγκαν της εποχής είναι το «μένουμε σπίτι» και οι κυρίαρχοι μας διαβεβαιώνουν ότι αν το τηρήσουμε όλα θα πάνε καλά.

Όμως, ξέρουμε πολύ καλά πως αυτό το σλόγκαν δεν μας χωράει όλα μας. Μετανάστες/τριες που στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έγκλειστοι/ες σε φυλακές, ψυχιατρεία και γηροκομεία, άστεγοι/ες και τοξικοεξαρτημένοι/ες, γυναίκες που δέχονται ενδοοικογενειακή ή έμφυλη βία και το σπίτι δεν είναι «ασφαλές καταφύγιο», οι εστιακοί/ές φοιτητές/τριες που εκδιώχνονται από τα δωμάτια τους είναι μόνο κάποια υποκείμενα που αορατοποιούνται και πετιούνται στο περιθώριο της απομόνωσης και του θανάτου χωρίς να κινδυνεύουν απαραίτητα από τον ιό.

Κι επειτα ειμαστε κι εμείς, άνεργοι και εργαζόμενες, ντόπιες και μετανάστες που είχαμε την τύχη να κολλάμε ένσημα (μετράμε έστω και τα μισά ή υποδηλωμένα) στις δουλειές μας, άλλοι και άλλες που δουλεύαμε μαύρα και ανασφάλιστα σε δουλειές όπως η φροντίδα παιδιών ή σπιτιών κοκ, και που μείναμε άνεργοι και άνεργες σε ένα βράδυ. Για τους περισσότερους/ες από μας δεν προβλέπεται καμία στήριξη, ενώ το ενοίκιο, και οι υπόλοιπες «υποχρεώσεις» μας, όπως οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ, τα κοινόχρηστα, η θέρμανση τρέχουν χωρίς να υπολογίζεται το εάν εμείς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.

Ειναι φανερό ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τις ζωές μας στο κράτος. Τα μέτρα για την καταπολέμηση του κορωνοϊού ήρθαν για να μείνουν, και μας έχουν ήδη εξαντλήσει οικονομικά. Μήπως έχει ερθει η ώρα για την καταπολέμηση του ενοικ-ιού;

Απεργία ενοικίου – Αυτομείωση – Αρνήσεις Πληρωμών

Ζούμε στην πόλη και πληρώνουμε το ενοίκιο μας. Το ποσό που δίνουμε για το ενοίκιο είναι δυσανάλογο σε σχέση με τους μισθούς μας -εάν παίρνουμε- εδώ και πολλά χρόνια. Ουσιαστικά δίνουμε το μεγαλύτερο ποσοστό από τα χρήματα που αποκτούμε, μέσα από τις σκατό δουλειές που κάνουμε, για το σπίτι που πρέπει να μένουμε. Για εμάς είναι η πρώτη και μοναδική μας κατοικία και έτσι δεν είμαστε στην ίδια θέση με τους ιδιοκτήτες, καθώς συνήθως τα σπίτια αυτά αποτελούν πλεονάζουσα περιουσία που βγάζουν χρήματα από αυτή.

Αυτό είναι αρκετό για να αρνηθούμε να πληρώσουμε το ενοίκιο μας με όποια μέσα νομίζουμε καλύτερα, να το επικοινωνήσουμε στους ιδιοκτήτες με όποιον τρόπο θέλουμε. Φυσικά δεν έχουμε αυταπάτες για το εάν οι ιδιοκτήτες μπορούν να μας κάνουν να μην «μείνουμε σπίτι», εκδιώκοντάς μας από αυτό. Γι αυτό δεν μένουμε μόνες. Δεν μένουμε απομονωμένες.

Επικοινωνούμε στην πολυκατοικία μας, στη γειτονιά μας, στις φίλες και τους φίλους μας αυτήν μας την επιλογή για να δώσουμε δυναμικές λύσεις στο ζήτημα της στέγασής μας. Ερχόμαστε σε επαφή με άλλα σπίτια που προχωρούν σε αρνήσεις πληρωμών στις γειτονιές μας. Δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη στη δυστοπία που ζούμε τώρα, αλλά και σε αυτή που θα ζήσουμε όποτε/εάν τελειώσει η παρούσα συνθήκη. Κάνουμε ορατά τα προβλήματά μας και συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας.

Κρατάμε το νοίκι μας για να ζήσουμε και τους επόμενους μήνες, και οργανωνόμαστε για να υπερασπιστούμε τις ζωές μας

Μόνιμη και αξιοπρεπής στέγη για όλους και για όλες

Call for rent strike!
Κάλεσμα σε απεργία ενοικίου!
Thirrje për grevë qirash!
Appel à une grève de loyer!
فراخوان برای اعتصاب اجاره خانه!
دعوة للاضراب عن دفع الايجار!

norent_19@riseup.net

Το κείμενο σε .pdf