از ابتدای ماه آپریل برخی از مستاجران در شهر آتن دست به اعتصاب در پرداخت
اجاره زده اند.با توجه به استدلال های زیر در نظر داشته باشید تا این امر را
تا حد امکان گسترش دهید.
ما در دوره ای زندگی می کنیم که بیماری همه گیر کووید۱۹ مورد توجه همگان قرار
گرفته است و اقدامات کنترلی چه قانع کننده باشد چه نباشد یک وضعیت خفه کننده
ایجاد کرده است.شعار اصلی این دوره “*خانه بمانید*” است و سیاستمداران به ما
اطمینان می دهند که اگر پیروی کنید همه چیز درست خواهد بود.
اما ما به خوبی آگاهیم که این شعار شامل حال همه ی ما نمی شود.
مهاجران در کمپ های اجباری، زندانیان دربند، بیمارستان های روانپزشکی، ساکنان
خانه های سالمندان، افراد بی خانمان، مصرف کنندگان مواد مخدر، زنانی که از
خشونت های جنسی یا خانگی رنج می برند در جایی که حتی خانه یک قرارگاه امن
نیست. دانشجویان ساکن در خوابگاه های دانشجویی وادار به ترک اتاق هایشان شدند.
این ها فقط برخی از افراد گمنام هستند که به حاشیه و انزوا کشیده شدند. مرگ
بدون اینکه لزوما بدان معنا باشد تهدید اصلی آن گرفتن ویروس است.
علاوه بر این، در اینجا ما به مدت طولانی بیکار هستیم. کارمندان، افراد محلی و
مهاجران که شانس داشتن بیمه کار را نداشتند حتی گاهی ساعات کاری ما مشخص نبود
،شاید نیمه وقت و حتی کمتر، برخی دیگر در مشاغل کاملا نامعتبر کار کردند بدون
بیمه درمانی از جمله مراقبت از کودک یا خانه داری و غیره که ناگهان یک شبه
بیکار شدند.برای اکثریت ما حمایتی از جانب دولت وجود ندارد. در ضمن اجاره و
تمام تعهدات مالی دیگر، مانند قبض خدمات عمومی (برق و …)، نظافت عمومی
ساختمان، قبض سیستم گرمایش همگانی ساختمان،تمام این ها همچنان بدون در نظر
گرفتن اینکه آیا میتوانیم با آنها کنار بیاییم در حال اجرا هستند. اما مهم
نیست که چه، ما تنها نخواهیم ماند و منزوی نخواهیم شد.
کاملا واضح است که درباره ی زندگی مان نمیتوانیم به دولت اعتماد کنیم. اقدامات
انجام شده برای مبارزه با کووید۱۹ به مدت طولانی ادامه خواهد داشت و آنها قبلا
ما را از نظر مالی تحت فشار قرار داده اند. شاید زمان آن فرارسیده که با
پرداخت اجاره مبارزه کنیم.
**اعتصاب اجاره،کاهش اجاره،امتناع از پرداخت**
ما در این شهر زندگی می کنیم و اجاره می پردازیم. پولی که در سال های اخیر ما
بابت اجاره پرداخت کرده ایم، برابر با دستمزد و درآمد ما بوده است البته اگر
دست مزدی گرفته باشیم!
اصولا ما بیش تر درآمد خود را صرف پرداخت اجاره کرده ایم، انجام دادن کارها و
مشاغل وحشتناک و طاقت فرسا فقط برای داشتن سقفی بالای سر.برای ما، آن خانه ها
تنهاترین و اولین اقامتگاه هستند بنابراین ما به هیچ عنوان در جایگاه برابر با
مالکان قرار نداریم چرا که مالکان از این خانه ها به عنوان منبعی سود آور
استفاده می کنند.این دلیل برای ما کافی است تا در پرداخت اجاره امتناع کنیم،به
هر روش ممکن که پاسخگو خواهد بود و فهماندن این موضوع با مالک به هر طریق که
می خواهیم.
اما مطمئنا خیالاتی در سر نداریم که آیا صاحب خانه با بیرون انداختن ما از ” *خانه
ماندن*” جلوگیری کند.به همین دلیل است که ما باید کنار هم بمانیم.
ما در آپارتمان های ساختمان مان،محله مان،بین دوستان مان این گزینه را به
منظور راه حلی پویا برای مسئله مسکن ارائه می دهیم. ما با دیگر افراد محله مان
که در پرداخت اجاره امتناع کرده اند ارتباط برقرار می کنیم. ما هیچکس را تنها
رها نخواهیم کرد،نه تنها در خراب شده ای که این روزها زندگی می کنیم بلکه در
آینده هم. هروقت اگر این شرایط پایان یافت.
ما مشکلاتمان را نمایان و قابل رویت می کنیم و دست جمعی اعتراض می کنیم. به
جای پرداخت اجاره، ما انتخاب می کنیم که پول مان را پس انداز کنیم تا بتوانیم
در ماه های آینده زنده بمانیم و خود را سازمان دهی می کنیم تا از زندگی مان
دفاع کنیم.

* اقامت دائم و مناسب برای همه*